Wystawa współorganizowana wraz z Państwową Galerią Sztuki w Sopocie.
Kurator: Cezary Pieczyński
Miejsce: Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie
Wernisaż: 10 maja 2018 o godz. 19:30
Wystawa do 24.06.2018
partner: Galeria Piekary
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszy Promocji Kultury.
Na wystawie pt. “Józef Robakowski. Baczność! Wysokie napięcie!” prezentowane są prace z kolekcji artysty oraz kolekcji prywatnych z całego okresu działalności twórczej Józefa Robakowskiego w różnych technikach artystycznych od prac z wczesnego okresu twórczości, jak np. 4 pola ostrości czy Dmuchana głowa, po ostatnie realizacje.
W okresie studiów w Toruniu Józef Robakowski interesował się przede wszystkim fotografią, fotokolażami oraz fotoobiektami (od 1960 r.; fotografiami, które odrywały się od standardowo płaskiej powierzchni materiału fotograficznego i zyskiwały trójwymiarowość, ulegały uprzestrzennieniu). Lata 70. w twórczości Robakowskiego to początki cyklu Kąty energetyczne, szeroko eksponowanego na wystawie, który spajał różnorodne zainteresowania artysty i był realizowany w różnych mediach, od prac na papierze, fotografii, prac akrylowych, instalacji, poprzez wideo i film, a także koncepcje teoretyczne. Działania te były „[…] wyrazem fascynacji problemem istnienia KĄTÓW jako swego rodzaju geometrii intuicyjnej” (Józef Robakowski, 1979-1997).
Wiele kanonicznych dla twórczości Robakowskiego filmów powstało w trakcie działania Warsztatu Formy Filmowej, przykładem może być prezentowany na sopockiej wystawie wideoperformance Idę z 1973 roku, w którym artysta nagrywa własną wspinaczkę po schodach, a film (dźwięki, ruchy kamery, kadry) jest ściśle zespolony z ciałem artysty.
Spora część prac Józefa Robakowskiego ma charakter autobiograficzny – przykładem jest wideo O palcach z 1982 roku. Każdy z palców obdarzony zostaje własną historią.
W 1989 roku artysta nagrywa Moje Videomasochizmy – dokamerową parodię działań performatywnych ówczesnych artystów, w których okaleczali się. Robakowski posługując się różnymi narzędziami (np. grzałka do wody), i dbając o realistyczne efekty dźwiękowe, odgrywa tortury na własnej twarzy. Kontynuacją tego pomysłu był performance Jestem elektryczny z 1996 roku, który odbył się w studiu telewizyjnym (z transmisją na żywo i przy udziale publiczności). Robakowski prosił poszczególne osoby o „dokręcenie” napięcia na specjalnie zaprojektowanym urządzeniu, do którego się podpiął.
Józef Robakowski (ur. 20 lutego 1939 r.) to artysta, który realizuje się w takich mediach jak fotografia, wideo, film i kino poszerzone, instalacja, performance, ale również techniki tradycyjne, np. na papierze. Studiował historię sztuki na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, co mocno wpłynęło na jego twórczość, za pomocą której niejednokrotnie poddaje analizie i badaniu samo medium. Już w Toruniu działał aktywnie w wielu grupach artystycznych: Oko (1960), Zero-61 (1961-1969), Krąg (1965-1967), Studencki Twórczy Klub Filmowy „Pętla” (1960-1966). Warto zwrócić szczególną uwagę na grupę Zero-61, której założeniem było odcięcie się od kontekstu politycznego oraz aktualnych tendencji estetycznych, co determinowało zrzeszonych studentów do eksperymentów z danym medium.
Robakowski uczęszczał także do Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, gdzie studiował na Wydziale Operatorskim, a obecnie jest profesorem tejże uczelni. Tam również od początku aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym współorganizując Warsztat Formy Filmowej (1970-1977) i Telewizyjną Grupę Twórczą STACJA „Ł” (1991-1992). Na uwagę zasługuje Warsztat Formy Filmowej, który przez wzgląd na są awangardowość działał niezwykle ożywczo na ówczesną, polską scenę artystyczną, ale też którego specyfika pozwoliła dookreślić drogę twórczą samego Józefa Robakowskiego. Jedną z najważniejszych idei Warsztatu Formy Filmowej, podobnie jak toruńskiej grupy Zero-61, było sprawdzanie granic medium, szukanie nowych sposobów wyrazu artystycznego – poza wytyczonymi przez Uczelnię regułami i propagowanymi koncepcjami. Od 1978 roku, i po dziś dzień, prowadzi Galerię Wymiany, czyli prywatną galerię sztuki współczesnej, której głównym celem jest „wymiana myśli artystycznej, powodowanie fermentu i wskrzeszanie twórczych inicjatyw”. Pełnił funkcję redaktora takich wydawnictw jak „Nieme kino” i „Pst!”.
