07.01-01.02.2011
7 stycznia o godzinie 19.00 w Galerii Piekary otwarta zostanie wystawa Andrzeja Pawłowskiego „Zapisy (w) przestrzeni”, która będzie drugą odsłoną twórczości artysty, po zeszłorocznej prezentacji jego prac fotograficznych na ekspozycji „Światłem pisane”. Na pierwszej wystawie pokazywane były kompozycje powstałe w wyniku eksperymentów fotochemicznych, pochodzące z cyklów: „Luxogramy I” (1954), „Luxogramy II” (1955), „Heliogramy” (1956), „Mutacje” (1959), „Somnamy” (1959), „Prolegomena” (1962), „Omamy/ Ślady gestu” (1962), „Discovery” (1984), „Epitafia II” (1984) oraz dwa filmy: „Kineformy” (1957) i „Tam i tu” (1957). Andrzej Pawłowski, artysta związany z Grupą Krakowską, ukończył studia w 1950 roku na Wydziale Architektury Wnętrz krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w której na początku lat 60. założył Wydział Form Przemysłowych. Doświadczenie projektanta, zasadzające się na prowadzonych przez Pawłowskiego badaniach i redagowanych tekstach teoretycznych, stanowiło integralną część całej jego twórczości rozpostartej od dzieł rzeźbiarskich, przez malarstwo, fotografię do filmowanych projekcji. Na wystawie „Zapisy (w) przestrzeni” zaprezentowane zostaną prace, m.in. z cyklu „Powierzchnie naturalnie ukształtowane” (1965, 1966, cykl „Balony”) „Manekiny” (1864) oraz „Szkielety” (1971, 1978) w których artysta poddawał analizie proces twórczy w oparciu o sformułowaną przez niego w latach 60. koncepcję „formy naturalnie ukształtowanej”. Jak pisał artysta, „zrozumiałym zjawiskiem jest chęć autora do nadania swemu tworowi najdoskonalszej formy. Wydaje się, że jedną z cech naszych wytworów, która nas drażni najbardziej jest martwota, cecha zasadniczo różniąca ludzkie twory od tworów przyrody żywej”. Dążył do zakłócenia prostego schematu odbierania dzieł sztuki, jako odzwierciedlających bezpośrednio świat, w którym egzystujemy, nierzadko adaptując w tym celu analizy procesów fizycznych (np. wykresy krzywych łańcuchowych), które wspomagały jego działalność twórczą. Innymi słowy, skłaniał do refleksji i aktywnego uczestnictwa w odbiorze, prowokując do rewizji mechanizmów odczytywania prac… Na ostateczny kształt pracy wpływ miały ograniczenia i właściwości materiału, z którego dzieło powstawało. Działanie artysty oparte miało być na „zasadzie minimalizacji”, dlatego też prace z cyklu „Manekiny” powstawały niejako same, znajdując własny kształt w momencie wlewania masy gipsowej w elastyczne, płócienne worki. Jak pisał Pawłowski „Piętno procesu, sposobu, w jaki powstawał, nadaje mu autentyczność, prawdziwość. Mimo pozbawienia go możliwości dalszej autokorekty, nosi cechy prawdy swojego powstania, a zarazem określa jakby swoje dalsze możliwości rozwojowe, jest formą otwartą”.
Andrzej Pawłowski – malarz, rzeźbiarz, fotografik, profesor ASP w Krakowie.
Urodził się 20 lipca 1925 roku w Wadowicach, zmarł w Krakowie 16 lutego 1986 r. W 1950 roku ukończył studia na krakowskiej ASP, na Wydziale Architektury Wnętrz. Jeszcze w czasie studiów był asystentem Tadeusza Kantora. Na początku lat sześćdziesiątych zorganizował Wydział Form Przemysłowych, którego był profesorem oraz dziekanem do 1986 r.
Był członkiem-założycielem Grupy Krakowskiej, a także Stowarzyszenia Projektantów Form Przemysłowych. Należał do ZPAP, ZPAF, uczestniczył w Międzynarodowej Radzie Stowarzyszeń Wzornictwa Przemysłowego (ICSID).
Twórczość Andrzeja Pawłowskiego była wszechstronna. Obejmowała dziedziny tradycyjnie przypisywane do rzeźby, malarstwa i fotografii. Zajmował się również projektowaniem wystaw, aranżacją stałych ekspozycji muzealnych m. in. w Muzeum Historycznym i Muzeum Narodowym w Krakowie. Jego twórcza aktywność jako projektanta obejmowała nie tylko samo projektowanie przedmiotów, ale również jego metodykę i szczegółowe badania naukowe.
Pierwsze prace artystyczne to cykl rzeźbiarski Płazy i seria rysunkowa Gady (1950-52). Kineformy (1957) to efekt eksperymentów artysty z teatrem epidiaskopowym i tworzeniem obrazów fotograficznych wprost na materiale światłoczułym (nagroda na festiwalu w Brukseli w 1958 r.). Kontynuacją zagadnień poruszanych w Kineformach był film Tam i tu (1958). W kolejnych latach powstają cykle fotograficzne: Luxogramy, Heliogramy, Mutacje/Luxografie, Ręce – nazwany później Genesis, Discovery; malarskie: Formy naturalnie ukształtowane, Powierzchnie naturalnie ukształtowane i rzeźbiarskie: Manekiny, Sarkofagi krakowskie (1975). W 1963 r. zajął się tworzeniem cyklów obrazów i obiektów przestrzennych. Pawłowski realizował spektakle wizualne, ruchome obrazy świetlne, zajmował się też kompozycją fotogramów. Projektował na potrzeby przemysłu, aranżował wystawy czasowe i stałe ekspozycje (np. Muzeum Narodowe i Muzeum Historycznym w Krakowie), zajmował się teatrem (eksperymenty z teatrem kukiełkowym mieszczącym się w walizce), występował też jako aktor (wuj w Mątwie według Witkacego w teatrze Cricot).
organizator: Galeria Piekary
partner: Fundacja 9/11 Art Space
