Państwowa Galeria Sztuki, Sopot 19.05-26.06.2011
kurator: Cezary Pieczyński
partner: Galeria Piekary
Przygotowywana przez Galerię Piekary wystawa prac Wojciecha Fangora i Andrzeja Nowackiego będzie spotkaniem dwóch twórców, spadkobierców XX-wiecznej awangardy, oscylujących między doświadczeniem abstrakcji geometrycznej a indywidualnymi poszukiwaniami malarskimi. Na ekspozycji zaprezentowanych będzie kilkanaście obrazów Wojciecha Fangora powstałych do połowy lat 70., pochodzących z okresu, w którym w twórczości artysty dominowały kompozycje z kołami i falami. Drugą część wystawy tworzyć będzie prezentacja przestrzennych reliefów Andrzeja Nowackiego, sytuujących się na pograniczu sztuki konstruktywistycznej i op-artu. Wojciech Fangorto jeden z najbardziej znaczących twórców polskiej sztuki współczesnej. Przygotowywana wystawa prezentuje tylko wycinek szerokiego spektrum malarskich zainteresowań artysty, skupionych wokół zagadnień przestrzeni i światła. Obrazy z charakterystycznymi kołami, kręgami i falami o pulsujących, rozedrganych konturach, wywołują efekty optyczne zbliżone do tych, jakimi operowała sztuka op-artu. Przenikające się kręgi o zamglonych obrysach tworzą kompozycje, w których punktem dominującym staje się efekt wywoływany stopniowaniem tonacji barwnej i wielkości poszczególnych okręgów. Podobne wrażenie stwarzają wibrujące fale, układające się w różnej szerokości pasma o łagodnej, miękkiej linii. Punktem odniesienia dla poszukującego w malarstwie dróg realizacji, drugiego z prezentowanych na wystawie artystów, Andrzeja Nowackiego – stała się natomiast sztuka konstruktywistyczna, a w szczególności późna twórczość Henryka Stażewskiego. Jego najnowsze prace, oscylując wokół poetyki op-artu, koncentrują się na problemie gry między kolorem i przestrzenią. Swoistym znakiem rozpoznawczym Nowackiego jest relief, przyjmujący najczęściej, równie charakterystyczną dla tego artysty, kwadratową formę. Na wystawie zaprezentowane zostaną także najnowsze reliefy, utworzone z wystających z powierzchni obrazów barwnych drewnianych listew, dzięki którym artyście udaje się uzyskać wibrujący ruch kolorowych linii, powtarzających się w rytmicznych odstępach. Z jednej strony, rytm kolejno wydobywających się z kompozycji barwnych linii, rozwija się na powierzchni reliefu, z drugiej, wystające elementy w zależności od punktu widzenia przedzierają się przez płaszczyznę kompozycji, powodując także zmianę optyki spojrzenia i wyjście obrazu w przestrzeń.
